Hoe deze zwangerschap écht voelt, deel 1

Het is alweer een hele tijd geleden dat ik een blog heb geschreven. Het lukte niet en ik wil niks forceren. Ik heb rustig gewacht tot ik weer de behoefte voelde om te gaan schrijven. Dat moment is nu. Het kan goed zo zijn dat ik hierna weer een tijd niks schrijf. Zoals ik al zei wil ik niks forceren en schrijf ik alleen wanneer ik die behoefte voel. Het moet immers wel leuk en spontaan blijven.

Vandaag wil ik schrijven over mijn zwangerschap. Zoals jullie weten ben ik momenteel ongeveer vier maanden zwanger. Na een moeilijke periode hadden Anthony en ik besloten om onze kinderwens op een laag pitje te zetten. We wilde er niet meer zoveel mee bezig zijn en vertrouwde erop dat het we vanzelf wel weer zwanger zouden raken. Toch voelde ik steeds meer angst, angst dat het niet natuurlijk zou gaan lukken. Dat we een traject in het ziekenhuis zouden moeten gaan volgen. Het is mooi dat dit kan, maar ik wilde echt graag natuurlijk zwanger raken.

Wonder boven wonder is dit ook gebeurd. ”Uit het niets” was ik zwanger. Op het moment dat we er allebei niet meer mee bezig waren. Toen ik de positieve test in handen had raakte ik lichtelijk in shock. Drie jaar deed ik testen die steeds negatief terug kwamen en nu ineens had ik een positieve test vast. Ik kon het niet geloven. Mijn hele lijf begon te trillen en een paar seconden kon ik geen adem halen. Eenmaal met beide voeten terug op de aarde besloot ik mijn moeder te bellen.

Ik kon amper praten door mijn trillende stem en de tranen die als een stromende rivier langs mijn wangen naar beneden gleden. Ze nam op en ik stotterde ”mam, ik ben zwanger”. Een paar seconden was het stil. Het eerste wat ze zei was ”maar daar hoef je toch helemaal niet verdrietig om te zijn?”. Ik legde haar uit dat ik niet verdrietig was maar in shock. Dit begreep ze en ik bleef maar vol ongeloof naar de positieve test staren. Ik zei meerdere keren tegen haar dat ik het écht niet kon geloven. Onze droom was werkelijkheid geworden. In tien seconden staat je hele leven op z’n kop. Ik vroeg aan haar of ze blij voor ons was, ze begon te huilen en zei ”hoe kun je dit nou vragen? Hoe kan ik nou niet blij zijn met nieuw leven? Natuurlijk ben ik blij. Ik word weer oma!”’. Dit was voor mij heel erg fijn om te horen. Wij wonen namelijk bij mijn moeder in, en ik was heel even bang dat ze boos zou gaan worden of iets dergelijks. Maar ik had beter moeten weten, ik ken mijn moeder en ik weet dat zij niet boos kan worden op zo’n nieuws. Zij was ook de eerste die mij volledig steunde bij de zwangerschap van Aymee.

Na ongeveer tien minuten hing ik de telefoon op. Het eerste wat ik ging doen was de andere test, er zaten er namelijk twee in de verpakking. Toen ook deze gelijk twee dikke strepen kreeg wist ik het zeker : ik ben zwanger! Ondanks de regen besloot ik naar de winkel te fietsen en iets leuks voor Anthony te kopen. Ik wist nog niet precies wat ik zou gaan kopen maar ik kwam uiteindelijk thuis met een rompertje en sokjes. Op het rompertje staat ”geluk zit in een klein rompertje”. Ik was die hele middag super zenuwachtig. De tijd ging zo ontzettend sloom.

Terwijl ik op Anthony aan het wachten was besloot ik mijn beste vriendin een berichtje te sturen. Een paar maanden hiervoor had ze mij namelijk een bericht gestuurd ”Áudrey, kijk eens…” gevolgd door een foto van een positieve zwangerschapstest. Ik ging nu precies hetzelfde naar haar sturen. Ze moest huilen. Ik had trouwens ook niet anders verwacht. Ze kon het niet geloven en was zo blij voor mij. Het is echt fijn om een vriendin te hebben die je alle geluk van de wereld gunt en alles voor je over heeft. Ik ben super blij met haar als mijn beste vriendin. Ze is nu zelf ruim 39 weken zwanger en ik kan niet wachten om haar meisje te gaan ontmoeten. Of ik nu een jongetje of meisje krijg, die twee moeten beste vrienden worden. Ze hebben geen keus ;).

Eindelijk was het vijf uur en kwam Anthony thuis. Trillend zat ik boven op bed. Ik riep hem en hij kwam. Hij keek me vragend aan, maar gelijk duwde ik een pakketje in zijn handen. Ik maakte hem wijs dat ik hem wilde filmen omdat hij een grappig cadeautje van Alieexpres kreeg en zijn reactie wilde zien. Zonder enige vraag maakte hij het pakketje open en hij zag vrij snel dat het geen sokken waren met mijn hoofd erop. Hij keek me aan en ik zag zijn ogen groter worden. Een paar seconden wist hij niet wat hij moest zeggen en toen vroeg hij of het echt waar was. Ik knikte en liet de positieve testen zien. Hij omheldse me en pakte me super stevig vast. We begonnen allebei te huilen.

Omdat ik werkelijk geen idee had hoelang ik zwanger kon zijn mocht ik twee dagen later al langskomen bij de verloskundige praktijk. Hier was nog niks te zien op een vruchtzakje na. Dit maakte me zo bang en onzeker. Zou het dan weer een miskraam zijn? Die gedachte maakte me gek. Twee weken lang heb ik in extreme angst geleefd. Ondertussen hadden we het wel al aan familie verteld. Dit omdat we gewoon het mooie nieuws met hun wide delen maar ook omdat we niet wilde zeggen ”Wij zijn zwanger en oh ja we hebben een miskraam’.. Die twee weken kropen voorbij maar toen ik eindelijk een echo kreeg zagen we gelijk een ini mini mensje met een kloppend hartje.

Ik voelde me zo gelukkig en gezegend maar tegelijkertijd ook zo onzeker. Deze zwangerschap brengt een hoop vragen met zich mee die ik bij Aymee niet had. Ik zit met zoveel onzekerheden die ik bij Aymee niet had. In mijn volgende blog vertel ik daar graag meer over. Het voelt ergens als een taboe, alsof je altijd alleen maar blij moet zijn met een zwangerschap. Maar de realiteit voor mij is dat er dagen zijn dat ik het even niet meer weet.  Er zijn momenten waarin ik me niet 100% gelukkig voel. Ik heb snel last van depressieve gevoelens en door mijn hormonen lijken deze versterkt te worden. Je hoeft niet altijd alleen maar blij en gelukkig te zijn met de baby in je buik, ik denk dat het oke is om soms andere gevoelens te hebben. Je bent tenslotte een mens die instaat is om vanalles te ervaren en te voelen.