Het mocht niet zo zijn

Wat als je een zwangerschapstest doet en geen tweede streepje wil zien? Wat als je helemaal niet klaar bent voor een baby en moeder worden? Wat als je pas zestien bent en denkt dat je zwanger bent?

Ik vergeet het moment van de ontdekking van mijn eerste zwangerschap nooit meer.

Een paar weken voor ik de positieve test in handen had was ik samen met Anthony in een frietzaak. We zaten aan een tafeltje ons frietje te eten. Ik zei echt totaal random “ik ben al een paar weken overtijd”. Het werd doodstil. Anthony zei niks meer. Hij bleef me aankijken en zei uiteindelijk “je slikt toch de pil?”. Volmondig zei ik ja. Dat was geen leugen. Ik vergat alleen te zeggen dat ik hem af en toe wel eens vergat.

De weg terug naar huis was ongemakkelijk. Ik zei dat Anthony zich geen zorgen hoefde te maken, er zou vast niks aan de hand zijn. Ik was pas zestien en zou over een paar weken zeventien worden. Ik kon echt niet zwanger zijn. Ik was zo’n naïef meisje die dacht dat ze toch niet zwanger zou worden als ze de pil wel eens vergat. Ik zag het op televisie maar mij zou het dus echt niet overkomen.

Een week later besloot ik toch een zwangerschapstest te kopen. Dit was niet de eerste keer dat ik een test deed. Al vaker was ik overtijd geweest. Je zou denken dat ik daar van had geleerd..

Het was avond. Anthony zat op de bank tv te kijken en mama was volgens mij aan het afwassen. Zonder iets tegen iemand te zeggen ging ik naar de wc om de test te doen. Anthony en mama wisten niet eens dat ik de testen gekocht had, laat staan dat ik een test ging doen.

Het moment dat ik twee dikke strepen op de test zag vergeet ik nóóit meer. Ik riep mama in pure paniek en bleef op de wc zitten. Ze kwam en zag mij met een test in mijn hand zitten. Ze keek me vol verbazing aan en zei niks. Ik begon te huilen en het enige wat ze zei was “meisje toch..”. Anthony zat nog steeds tv te kijken. Niet wetende wat zich afspeelde een paar meter van hem vandaan.

Mama riep hem en ook hij was in totale shock. Mama liet ons alleen en ik hoorde haar huilen. Ze belde mijn vader op. Mijn ouders zijn gescheiden maar hebben altijd een goede band gehouden. Ze zei alleen dat hij moest komen omdat ze iets moest vertellen. Hij vertelde dat hij bij mijn oma was waarop mama zei dat oma dan ook maar gelijk mee moest komen. Daarna belde ze de moeder van Anthony. Ze vroeg ook aan haar of ze wilde komen.

Ineens stond de hele woonkamer vol met mensen. Terwijl iedereen daar stond zei mama met bibberende stem “ ons Audrey is zwanger”. Het was stil. Doodstil. Niemand zei iets. Niemand bewoog. Het was verschrikkelijk. Anthony begon te huilen en rende weg. Anita , mijn schoonmoeder, rende achter hem aan. Ik hoorde haar roepen “Anthony, kom terug!!”.

Daar stond ik dan. Super ongemakkelijk. Duizend emoties gingen er door me heen. Ik voelde me vooral klein en onzeker. Mijn oma zei als snel “nou, dan maken we er gewoon het beste van. Er zijn ergere dingen in de wereld!”. Daarvoor blijf ik haar altijd dankbaar. Ze reageerde positief en door haar voelde ik me even niet klein.

Zestien jaar én zwanger.. midden in een woonkamer van volwassen mensen die niet begrepen waar ik mee bezig was. Als ik er aan terug denk krijg ik er nog steeds een rot gevoel bij. Er werd gehuild, er werden vragen gesteld, sommige werden kwaad, andere zeiden niets.

Een paar weken gingen voorbij. Weken die niet van mijn leven leken te zijn. Het was alsof ik naar een film keek van iemand anders haar leven. Ik voelde me ziek, gestressed en vooral bang. Ik was zo jong. Ik dacht dat ik wel wist hoe het leven in elkaar zat. Maar natuurlijk wist ik dat niet. Als ik nu terug kijk lach ik daarom. Ik voelde me zó ontzettend volwassen. De realiteit was dat ik gewoon een kind was. Een puber.

In die weken heb ik gesprekken gehad met veel mensen. Uiteindelijk na heel erg veel gehuil en drama besloot ik het in mijn klas te gaan vertellen. Ik zat op het Koning Willem II college in Den Bosch. Mijn klas luisterde aandachtig toen ik vertelde dat ik zwanger was. Ik kreeg veel vragen. Een van die vragen was natuurlijk of ik het kindje zou gaan houden. Voor het eerst in al die weken zei ik vol trots : JA! Ik hou mijn kindje en ga er voor zorgen. Waarschijnlijk moet ik het alleen doen maar dat maakt mij helemaal niks uit.

Dit was op een dinsdag. De dag daarna ging ik weer naar school en ik voelde me voor het eerst in lange tijd best goed. Ik had de keus gemaakt en ging het na school tegen Anthony vertellen.

Tijdens mijn tweede les kreeg ik hele erge krampen. Ik ging naar de wc en zag dat ik enorm veel bloed was verloren. Ik belde mama in paniek op. Zij belde voor mij de verloskundige en na school kon ik gelijk langskomen.

Eenmaal bij de verloskundige kreeg ik een echo. Daar was niks bijzonders op te zien. Toch verwees ze mij door naar “diagnostiek voor U”. Daar kon ik dezelfde avond nog terecht. Samen met mama, papa en Anthony reden we erheen. Toen ik een voet in het gebouw zette voelde ik het al. Dit was niet goed. Ik zou mijn kindje gaan verliezen.

Terwijl ik op een grote koude stoel lag keek ik naar het plafond. De vrouw die de echo maakte zuchtte en zei “ het is niet goed..”. Die woorden vergeet ik nooit meer. Ik begon te huilen en ik bleef staren naar het plafond. Ik voelde de warme hand van mama op mijn been. Anthony en zij begonnen ook te huilen. Het kindje was niet genoeg door ontwikkelt en daardoor heeft het hartje nooit een kans gehad om te kloppen. Ik was ongeveer 6/7 weken zwanger. De tranen rolde over mijn wangen terwijl ik krampachtig naar het plafond bleef staren. Ik probeerde alles wat de vrouw zei tot me door te laten dringen. Het deed er allemaal niet toe. Ik was ons kindje verloren.

Het bloeden werd steeds erger net zoals de krampen. Dagen heb ik huilend in bed gelegen. Ik had fysieke pijn van de krampen maar vooral heel erg veel hart pijn. Op het moment dat ik had besloten dat ik een kindje zou gaan krijgen besloot het leven anders. Het mocht niet zo zijn.

Anthony en ik hadden hadden veel steun aan elkaar. De meeste mensen in onze omgeving leefde met ons mee. Natuurlijk was ik nog jong en zou een zwangerschap alles behalve handig zijn geweest maar een miskraam gun je niemand.

Het is goed zo. Anthony en ik hebben de miskraam een plekje gegeven. Ik denk vaak aan het kleine vruchtje in mijn buik. Hoe het had kunnen zijn. Toch denk ik echt dat alles gebeurd met een reden. Het heeft zo moeten zijn. Het is niet gegaan zoals ik wilde maar ik heb het geaccepteerd.