Ik wil iets leuks met jullie delen. Iets wat ik heb gedaan waar ik super trots op ben. Iets waar ik eerste instantie super zenuwachtig voor was maar gewoon heb gedaan zonder moeite..
Ik heb gisteravond op 03-10-’17 een lezing gegeven. Een lezing voor een groep mensen in een zaal. Deze week is de week van “de eenzaamheid” , ik heb een lezing gegeven over mijn eigen ervaringen als tienermoeder mbt eenzaamheid. Samen met mama, die bij de LEV groep werkt heb ik de lezing gegeven.
Over eenzaamheid, ging de lezing dus. Maar.. heb ik mij ooit eenzaam gevoeld? Waren er momenten waarop ik me echt zielig en alleen voelde? Ja.. ik heb mij echt heel erg eenzaam gevoeld. Ik heb mij zielig en alleen gevoeld. Niet extreem vaak, maar het is wel gebeurd.
Toen ik net zwanger was, was ik het “zeventienjarige meisje die per ongeluk zwanger was geraakt”. Dat meisje die je altijd wel een hebt op de opleiding. Dat was ik. Ik kon met mijn vriendinnen praten, wat ik ook veel heb gedaan, maar hun kunnen natuurlijk nooit écht voelen wat ik voel. En dat is logisch en neem ik niemand kwalijk, maar je bent daarin wel alleen.
Je krijgt allemaal ongevraagde adviezen van mensen om je heen maar je moet zelf kiezen wat je wilt . En jeetje, wat is het zwaar om daarin een keuze te maken. Welke keuze je ook maakt, hij beïnvloed de rest van je leven. Of je er nu voor gaat of niet. Daarin ben je alleen, jij (in dit geval ik) moet zelf de keuze maken en dat kan niemand anders voor jou doen.
Toen Aymee eenmaal geboren was voelde ik me de eerste weken goed. Er kwam redelijk veel bezoek en ik had het druk om aan alles te wennen. Maar na een aantal weken, toen het grootste deel van het kraambezoek was geweest en iedereen om mij heen weer ging werken of naar school ging, besefte ik pas hoe alleen ik me soms kon voelen. Vooral als ik dan bijvoorbeeld zag dat mijn vriendinnen naar school toe gingen en opstap gingen, gingen winkelen etc. Dan voelde ik me eenzaam. Het is niet dat ik jaloers was maar hierdoor besefte ik wel dat mijn leven niet meer zo was als die van hun. Ik heb een ander pad gekozen.
Ook de vooroordelen en ‘lullige’ opmerkingen hebben een grote rol gespeeld in mijn eenzaamheid. Als ik bijvoorbeeld iets vervelends mee maakte en advies wou dan kreeg ik antwoordde als : “tja, jij wou moeder worden” of “dit hoort er allemaal bij” maar dan echt op zo’n toon van: “zoek het maar lekker zelf uit”. Of van die mensen die er maar vanuit gaan dat je, omdat je een tienermoeder bent, nog bij je ouders woont met een uitkering en geen vriend meer hebt want tja, die is er natuurlijk meteen vandoor gegaan toen ik zwanger bleek te zijn.. allemaal van die dingen.
Ik heb moeten leren om deze dingen met een korreltje zout te nemen. Om deze dingen mij niet meer zo erg te laten raken. Ik moet voor mijn eigen geluk zorgen. Ik heb de touwtjes in handen. Dit is mijn leven, en ik ben de regisseur.
Ik ben een tienerMoeder met de hoofdletter M. Ik ben gewoon een moeder. Ik draag de naam met veel trots en dat zal ik ook altijd blijven doen maar het pad wat ik heb gekozen is lastig. Het geeft moeilijkheden en uitdagingen. Toch heb ik echt geleerd om te vechten voor mezelf. Ik heb naar dingen gezocht waardoor ik mij minder eenzaam ging voelen. Zo ben ik o.a. deze blog begonnen. Maar ik heb ook geleerd om vaker te vragen of mensen tijd hadden om iets leuks te gaan doen. Ik sport voortaan bijvoorbeeld met mijn schoonzus, dat vind ik super leuk. Allemaal van die dingen. Ik heb zelf online gezocht naar andere tienermoeders en die heb ik gevonden. Met sommige heb ik online contact. Andere zie ik eens in de zoveel tijd.
De lezing ging echt super goed en ik kreeg een groot applaus. Na afloop zijn er meerdere mensen naar mij toegekomen om een hand te geven en om gewoon even te zeggen hoe knap ze het vonden en hoe goed ik het deed. Ik kreeg ook een “kleinigheidje” voor het doen van de lezing. Ik ben echt trots op mezelf en dit is zeker niet de laatste keer dat ik zoiets heb gedaan..
Dankjewel voor deze kans!
Audrey schrijft 